Zadawałam sobie to pytanie, odkąd pierwszy raz wróciłam z Gruzji do Polski. I niby bym mogła wymieniać powodów bez końca, ale też trudno mi to wszystko opisać.

Pogodziłam się z tym, że nie umiem opisywać uczyć i emocji, które mi towarzyszą. Mało co umiem nazwać poprawnie. Raczej gubię się w chaosie moich myśli. Wszystko co napisze wydaje się być zbyt uproszczone.

W Gruzji odnalazłam spokój. Wewnętrzna potrzeba gonienia za światem, przemieszczania się z miejsca na miejsce, nagle przestała istnieć. Nagle poczułam, ze jestem u siebie. Moja dusza została nakarmiona. Wszystkim czego potrzebowała. I tutaj nie chodzi o to, ze nie byłam wcześniej szczęśliwa. Bo byłam. Ale ciągle czegoś szukałam. W Gruzji nie muszę.

W ciągu jednego roku odwiedziłam Gruzję 3 razy. Były to pobyty krótkie, kilkudniowe i bardzo intensywne. Po powrocie zawsze było mi mało. Naturalną koleją rzeczy musiało być to, że kiedyś przyjadę na dłużej. Chociaż długo sama w to nie wierzyłam. W końcu praca, urlop itp. Mimo to w czerwcu 2020 zamarzyłam sobie, żeby pracować zdalnie i jeździć po świecie. Zamarzyłam sobie bardzo nieśmiało i wyśmiałam samą siebie w twarz.

Nie myśląc dużo wzięłam się dalej za naukę, pracę po etacie i jeszcze raz naukę nowego zawodu. Bez planu, nie wiedząc gdzie to wszystko mnie zaprowadzi.

Rok później, w czerwcu 2021 przyjechałam do Gruzji po raz czwarty, na dłużej, bo i pracę mam zdalną. Spędziłam w Gruzji kilka wspaniałych tygodni, dzieląc czas między pracą a odkrywaniem i poznawaniem tego kraju.

Widziałam wiele cudownych miejsc, poznałam ogrom cudownych osób, zjadłam masę pysznego jedzenia, ale przede wszystkim nauczyłam się dużo.